Je wilt toch wat achterlaten...
Als er dan geen eeuwig leven is, dan maar eeuwig voortbestaan.
Maar nee, ook dat gaat niet lukken.
De eeuwigheid is een ver-van-ons-bed-verhaal. Een even veelzeggend 'iets' als het 'niets'.
Wat er tussen ligt is vergeleken bij de twee of oneindig klein (zelfs een eon is in het licht van de eeuwigheid onbetekend) of oneindig groot (een picogram is oneindig veel meer dan 'niets')
De eeuwigheid dwingt ons denken in rusteloze paradoxen. Ons bewustzijn wordt erdoor gepijnigd en de afwezigheid van een fatsoenlijk referentiekader zal ontspruiting van fatsoenlijke ideeën tot een onmogelijkheid maken. Waarom mogen we wel vermenigvuldigen met 'nul' en er niet door delen?
Het zijn complementaire 'bewerkingen', maar toch geen spiegelbeelden (zoals optellen en aftrekken in feite wel zijn).
Hoe kan het dat er deeltjes zijn die pas na twee omwentelingen weer hetzelfde 'aanzicht' geven? Zich niet houden aan de logica dat je na een volledige pirouette weer dezelfde kant uitkijkt als vlak voor de draai?
Welnu, ik ben geen wiskundige en het kan dus heel goed zijn dat ik een belangrijk stuk kennis mis voor het antwoord op dergelijke vragen. Niettemin vind ik het prachtig lonkende afgronden.
Gelukkig is er tussen de oneindigheid en het niets ook genoeg te beleven. Al is het niet voor eeuwig, wellicht leef ik wat langer voort in deze woorden dan dat 'mijn' genenklei het uit weet te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten