Toen ik 13 jaar oud was, logeerde er een canadees echtpaar bij ons thuis.
Nederland was 50 jaar bevrijd en ter ere van dat jubileum hadden ze vele veteranen van overzee gehaald. Zo ook deze man.
Een gerimpelde oude man, bijna overspannen van alle indrukken op dit bezoek aan Europa. Hij rookte soms met trillende handen zijn sigaret. Volgens z'n vrouw dubbel zoveel als normaal overigens.
Hij was erbij geweest.
D-day. Decision day. Normandië.
Meerdere malen aan de dood ontsnapt, op miraculeuze wijze. De verhalen zal ik voor me houden, want gezien het feit dat het 11 jaar geleden is, zal er het één en ander 'verloren' zijn gegaan. Ik zou er afbreuk aan doen.
Wat ik wel zeker weet is dat de kans dat hij hier niet had gezeten immens veel groter was dan de kans op mijn ontmoeting met hem.
Duizenden mannen, gehuld in een praktisch identiek uniform. Klaar om het strand op te gaan. Timmermannen, electriciens, loodgieters, postbodes, artsen en gemeenteambtenaren. Door een oorlogssysteem bijeen gebracht. Door het vijandelijke systeem uiteengerukt.
Duizenden mannen, op bevel van mannen met meer strepen: voor de vrijheid!
Duizenden kruizen.
Miljarden herinneringen. Miljoenen nachtmerries. Vietnam, Irak, Afghanistan, Cambodja.
Een ziek soort Risk. Ik hoop op de eerste oorlogsfilm die een even groot aantal slachtoffers eist. Mensen die het eind niet halen. Flauw gevallen, brakend, of in shock.
Recht in hun bewustzijn geschoten.
Zodat wij en de generaties na ons, geen helden hoeven zijn en geen bevrijdingsdag overzee hoeven te vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten