Jack plug:
mono:
Tip: signal
Sleeve: Ground
stereo:
Tip: Left
Ring: Right
Sleeve: ground
Balanced:
Tip: positive phase
Ring: negative phase
Sleeve: ground
shielded cables (mains/interconnects)
source:
shield connects to ground
'receiver':
shield does NOT connect
dinsdag 22 mei 2007
maandag 21 mei 2007
de helden van het slagveld
Toen ik 13 jaar oud was, logeerde er een canadees echtpaar bij ons thuis.
Nederland was 50 jaar bevrijd en ter ere van dat jubileum hadden ze vele veteranen van overzee gehaald. Zo ook deze man.
Een gerimpelde oude man, bijna overspannen van alle indrukken op dit bezoek aan Europa. Hij rookte soms met trillende handen zijn sigaret. Volgens z'n vrouw dubbel zoveel als normaal overigens.
Hij was erbij geweest.
D-day. Decision day. Normandië.
Meerdere malen aan de dood ontsnapt, op miraculeuze wijze. De verhalen zal ik voor me houden, want gezien het feit dat het 11 jaar geleden is, zal er het één en ander 'verloren' zijn gegaan. Ik zou er afbreuk aan doen.
Wat ik wel zeker weet is dat de kans dat hij hier niet had gezeten immens veel groter was dan de kans op mijn ontmoeting met hem.
Duizenden mannen, gehuld in een praktisch identiek uniform. Klaar om het strand op te gaan. Timmermannen, electriciens, loodgieters, postbodes, artsen en gemeenteambtenaren. Door een oorlogssysteem bijeen gebracht. Door het vijandelijke systeem uiteengerukt.
Duizenden mannen, op bevel van mannen met meer strepen: voor de vrijheid!
Duizenden kruizen.
Miljarden herinneringen. Miljoenen nachtmerries. Vietnam, Irak, Afghanistan, Cambodja.
Een ziek soort Risk. Ik hoop op de eerste oorlogsfilm die een even groot aantal slachtoffers eist. Mensen die het eind niet halen. Flauw gevallen, brakend, of in shock.
Recht in hun bewustzijn geschoten.
Zodat wij en de generaties na ons, geen helden hoeven zijn en geen bevrijdingsdag overzee hoeven te vieren.
Nederland was 50 jaar bevrijd en ter ere van dat jubileum hadden ze vele veteranen van overzee gehaald. Zo ook deze man.
Een gerimpelde oude man, bijna overspannen van alle indrukken op dit bezoek aan Europa. Hij rookte soms met trillende handen zijn sigaret. Volgens z'n vrouw dubbel zoveel als normaal overigens.
Hij was erbij geweest.
D-day. Decision day. Normandië.
Meerdere malen aan de dood ontsnapt, op miraculeuze wijze. De verhalen zal ik voor me houden, want gezien het feit dat het 11 jaar geleden is, zal er het één en ander 'verloren' zijn gegaan. Ik zou er afbreuk aan doen.
Wat ik wel zeker weet is dat de kans dat hij hier niet had gezeten immens veel groter was dan de kans op mijn ontmoeting met hem.
Duizenden mannen, gehuld in een praktisch identiek uniform. Klaar om het strand op te gaan. Timmermannen, electriciens, loodgieters, postbodes, artsen en gemeenteambtenaren. Door een oorlogssysteem bijeen gebracht. Door het vijandelijke systeem uiteengerukt.
Duizenden mannen, op bevel van mannen met meer strepen: voor de vrijheid!
Duizenden kruizen.
Miljarden herinneringen. Miljoenen nachtmerries. Vietnam, Irak, Afghanistan, Cambodja.
Een ziek soort Risk. Ik hoop op de eerste oorlogsfilm die een even groot aantal slachtoffers eist. Mensen die het eind niet halen. Flauw gevallen, brakend, of in shock.
Recht in hun bewustzijn geschoten.
Zodat wij en de generaties na ons, geen helden hoeven zijn en geen bevrijdingsdag overzee hoeven te vieren.
zondag 20 mei 2007
anatomie/fysiologie
Simpel -> Complex
In het lichaam hebben ogenschijnlijk onbetekenende eigenschappen van zeer kleine deeltjes enorme gevolgen.
Zonder het minime ladingsverschil tussen verschillende delen van het watermolecuul had u dit niet zitten lezen!
drie manieren om vanuit punt A iets gedaan te krijgen in punt B
1. transport van stoffen (bijv transport van zuurstof)
2. hormonale invloed vanuit A -> (x) -> B (aanmaak CCK -> uitscheiding van gal)
3. neurale invloed (reflex)
Systemen
Bloedsomloop
kleine en grote bloedsomloop
Zenuwstelsel
autonoom & animaal
Spijsvertering
Endocrien
In het lichaam hebben ogenschijnlijk onbetekenende eigenschappen van zeer kleine deeltjes enorme gevolgen.
Zonder het minime ladingsverschil tussen verschillende delen van het watermolecuul had u dit niet zitten lezen!
drie manieren om vanuit punt A iets gedaan te krijgen in punt B
1. transport van stoffen (bijv transport van zuurstof)
2. hormonale invloed vanuit A -> (x) -> B (aanmaak CCK -> uitscheiding van gal)
3. neurale invloed (reflex)
Systemen
Bloedsomloop
kleine en grote bloedsomloop
Zenuwstelsel
autonoom & animaal
Spijsvertering
Endocrien
Van klein naar groot...
Ik zou graag een poging doen om u - lectori salutem - mee te nemen op een reisje.
Eigenlijk is de verkleinvorm een misleiding, maar als ik u de afstand zou vertellen, zou u waarschijnlijk afhaken, of mij voor gek verklaren. Met de tweede optie zou ik kunnen leven, maar ik zou toch graag voorkomen dat u bij voorbaat afhaakt.
Er is weinig dat zo 'awe-inspiring' is als een fractie besef van verhoudingen in de natuur, want daar wilde ik het graag over hebben. We gaan op reis van de 'binnenkant' van atomen, naar het randje van het heelal.
In feite bestaan we voornamelijk uit 'niets'. Al onze bekende materie is opgebouwd uit atomen, zoals velen van u waarschijnlijk weten. Over die atomen heeft men veel gekissebist, maar een voor ons goed bruikbaar model (want de feitelijke opbouw van atomen is letterlijk 'onvoorstelbaar') is het model van Rutherford.
Een atoom is in dit model opgebouwd uit een kern, met daaromheen cirkelend de 'elektronen' (het allerkleinste, op zichzelf staande 'bouwsteentje' dat we kennen). De kern van het atoom is opgebouwd uit neutronen en protonen (die op hun beurt weer zijn opgebouwd uit quarks, maar deze bestaan niet in 'hun eentje') Het menselijk lichaam is opgebouwd uit vele biljarden van dergelijke constructies. (waarvan de allersimpelste configuratie - bekend als 'waterstof' - met 63% verreweg de meest voorkomende is!)
Het atoom is zo ontzettend klein, dat het eigenlijk ons voorstellingsvermogen te boven gaat.
Stelt u zich eens een afstand van een centimeter voor, pak voor het gemak een lineaal. een tiende van die centimeter is een millimeter en tien tegen één dat het de kleinste eenheid op uw meetlat is.
Een behoorlijke kleine, maar nog hanteerbare afmeting. Maar dat is gauw afgelopen: Stelt u zich nu voor dat u die millimeter in zou moeten delen in één miljoen afzonderlijke stukjes. We zijn aangeland op het niveau van de nanometers. Het wordt helemaal absurd als we bedenken dat er van het gemiddelde atoom vijf naast elkaar passen in die nanometer. Er gaan dus VIJF MILJOEN atomen in een milimeter!
Als mensen de afmeting van een gemiddeld atoom zouden hebben, zou de hele wereldbevolking op zo'n 1,20m naast elkaar gezet kunnen worden!
In een kubieke centimeter aaneengestapelde atomen bevinden zich dus gemiddeld zo'n 125.000.000.000.000.000.000 atomen. (125 miljard miljard)
Ik zou zeggen: dat is verdomd klein...
Maar we zijn er nog niet! Nee, nee, we zijn er nog lang niet.
We gaan terug naar het wereldje van één atoom. We staan op de kern en kijken naar het prachtige schouwspel dat elektronen wel op moeten leveren. Maar om op die schaal de elektronen te kunnen zien, hebben we een enorme verrekijker nodig.
Stelt u zich een voetbal veld voor. De middenstip symboliseert de kern van een atoom. De elektronen 'cirkelen' OM DE BUITENLIJNEN van het veld!!
We hebben nu dus een millimeter in vijf miljoen stukjes verdeeld. Vervolgens hebben we ons vergesteld dat één van die vijfmiljoen stukjes een compleet voetbal veld bevat, zijn op de miniscule middenstip gaan staan en hebben ons gerealiseerd dat de elektronen een 'onmún'ig' (prachtige Twents voor 'ontzettend') eind weg zijn!
Tussen ons en de elektronen bevindt zich niets
Ergo bestaan we voor het grootste deel uit 'niets'... (Al bestaan we er dus niet uit, aangezien we bestaan bij de gratie van deeltjes die het 'niets' afbakenen)
Om de zaken nog erger te maken:
Op het niveau van een atoom zijn er bestanddelen die ten opzichte van elkaar zoveel in gewicht verschillen, dat er één verwaarloosbaar klein is ten opzichte van de andere twee: de elektronen hebben een zeer kleine massa ten opzichte van neutronen en protonen. En dat terwijl een neutron (ongeveer even zwaar als een proton) de megalomane massa van 1,67493 × 10-27 kg heeft. (dat zijn dus 26 nullen achter de komma en daar 167493 achter).
0,00000000000000000000000000167493 kg.
De volgende keer gaan we van het atoom écht op weg naar de rand van het heelal, nu is het even tijd om de hersenen wat rust te geven.
gegroet!
Eigenlijk is de verkleinvorm een misleiding, maar als ik u de afstand zou vertellen, zou u waarschijnlijk afhaken, of mij voor gek verklaren. Met de tweede optie zou ik kunnen leven, maar ik zou toch graag voorkomen dat u bij voorbaat afhaakt.
Er is weinig dat zo 'awe-inspiring' is als een fractie besef van verhoudingen in de natuur, want daar wilde ik het graag over hebben. We gaan op reis van de 'binnenkant' van atomen, naar het randje van het heelal.
In feite bestaan we voornamelijk uit 'niets'. Al onze bekende materie is opgebouwd uit atomen, zoals velen van u waarschijnlijk weten. Over die atomen heeft men veel gekissebist, maar een voor ons goed bruikbaar model (want de feitelijke opbouw van atomen is letterlijk 'onvoorstelbaar') is het model van Rutherford.
Een atoom is in dit model opgebouwd uit een kern, met daaromheen cirkelend de 'elektronen' (het allerkleinste, op zichzelf staande 'bouwsteentje' dat we kennen). De kern van het atoom is opgebouwd uit neutronen en protonen (die op hun beurt weer zijn opgebouwd uit quarks, maar deze bestaan niet in 'hun eentje') Het menselijk lichaam is opgebouwd uit vele biljarden van dergelijke constructies. (waarvan de allersimpelste configuratie - bekend als 'waterstof' - met 63% verreweg de meest voorkomende is!)
Het atoom is zo ontzettend klein, dat het eigenlijk ons voorstellingsvermogen te boven gaat.
Stelt u zich eens een afstand van een centimeter voor, pak voor het gemak een lineaal. een tiende van die centimeter is een millimeter en tien tegen één dat het de kleinste eenheid op uw meetlat is.
Een behoorlijke kleine, maar nog hanteerbare afmeting. Maar dat is gauw afgelopen: Stelt u zich nu voor dat u die millimeter in zou moeten delen in één miljoen afzonderlijke stukjes. We zijn aangeland op het niveau van de nanometers. Het wordt helemaal absurd als we bedenken dat er van het gemiddelde atoom vijf naast elkaar passen in die nanometer. Er gaan dus VIJF MILJOEN atomen in een milimeter!
Als mensen de afmeting van een gemiddeld atoom zouden hebben, zou de hele wereldbevolking op zo'n 1,20m naast elkaar gezet kunnen worden!
In een kubieke centimeter aaneengestapelde atomen bevinden zich dus gemiddeld zo'n 125.000.000.000.000.000.000 atomen. (125 miljard miljard)
Ik zou zeggen: dat is verdomd klein...
Maar we zijn er nog niet! Nee, nee, we zijn er nog lang niet.
We gaan terug naar het wereldje van één atoom. We staan op de kern en kijken naar het prachtige schouwspel dat elektronen wel op moeten leveren. Maar om op die schaal de elektronen te kunnen zien, hebben we een enorme verrekijker nodig.
Stelt u zich een voetbal veld voor. De middenstip symboliseert de kern van een atoom. De elektronen 'cirkelen' OM DE BUITENLIJNEN van het veld!!
We hebben nu dus een millimeter in vijf miljoen stukjes verdeeld. Vervolgens hebben we ons vergesteld dat één van die vijfmiljoen stukjes een compleet voetbal veld bevat, zijn op de miniscule middenstip gaan staan en hebben ons gerealiseerd dat de elektronen een 'onmún'ig' (prachtige Twents voor 'ontzettend') eind weg zijn!
Tussen ons en de elektronen bevindt zich niets
Ergo bestaan we voor het grootste deel uit 'niets'... (Al bestaan we er dus niet uit, aangezien we bestaan bij de gratie van deeltjes die het 'niets' afbakenen)
Om de zaken nog erger te maken:
Op het niveau van een atoom zijn er bestanddelen die ten opzichte van elkaar zoveel in gewicht verschillen, dat er één verwaarloosbaar klein is ten opzichte van de andere twee: de elektronen hebben een zeer kleine massa ten opzichte van neutronen en protonen. En dat terwijl een neutron (ongeveer even zwaar als een proton) de megalomane massa van 1,67493 × 10-27 kg heeft. (dat zijn dus 26 nullen achter de komma en daar 167493 achter).
0,00000000000000000000000000167493 kg.
De volgende keer gaan we van het atoom écht op weg naar de rand van het heelal, nu is het even tijd om de hersenen wat rust te geven.
gegroet!
Tot in de pruimentijd!
Je wilt toch wat achterlaten...
Als er dan geen eeuwig leven is, dan maar eeuwig voortbestaan.
Maar nee, ook dat gaat niet lukken.
De eeuwigheid is een ver-van-ons-bed-verhaal. Een even veelzeggend 'iets' als het 'niets'.
Wat er tussen ligt is vergeleken bij de twee of oneindig klein (zelfs een eon is in het licht van de eeuwigheid onbetekend) of oneindig groot (een picogram is oneindig veel meer dan 'niets')
De eeuwigheid dwingt ons denken in rusteloze paradoxen. Ons bewustzijn wordt erdoor gepijnigd en de afwezigheid van een fatsoenlijk referentiekader zal ontspruiting van fatsoenlijke ideeën tot een onmogelijkheid maken. Waarom mogen we wel vermenigvuldigen met 'nul' en er niet door delen?
Het zijn complementaire 'bewerkingen', maar toch geen spiegelbeelden (zoals optellen en aftrekken in feite wel zijn).
Hoe kan het dat er deeltjes zijn die pas na twee omwentelingen weer hetzelfde 'aanzicht' geven? Zich niet houden aan de logica dat je na een volledige pirouette weer dezelfde kant uitkijkt als vlak voor de draai?
Welnu, ik ben geen wiskundige en het kan dus heel goed zijn dat ik een belangrijk stuk kennis mis voor het antwoord op dergelijke vragen. Niettemin vind ik het prachtig lonkende afgronden.
Gelukkig is er tussen de oneindigheid en het niets ook genoeg te beleven. Al is het niet voor eeuwig, wellicht leef ik wat langer voort in deze woorden dan dat 'mijn' genenklei het uit weet te houden.
Als er dan geen eeuwig leven is, dan maar eeuwig voortbestaan.
Maar nee, ook dat gaat niet lukken.
De eeuwigheid is een ver-van-ons-bed-verhaal. Een even veelzeggend 'iets' als het 'niets'.
Wat er tussen ligt is vergeleken bij de twee of oneindig klein (zelfs een eon is in het licht van de eeuwigheid onbetekend) of oneindig groot (een picogram is oneindig veel meer dan 'niets')
De eeuwigheid dwingt ons denken in rusteloze paradoxen. Ons bewustzijn wordt erdoor gepijnigd en de afwezigheid van een fatsoenlijk referentiekader zal ontspruiting van fatsoenlijke ideeën tot een onmogelijkheid maken. Waarom mogen we wel vermenigvuldigen met 'nul' en er niet door delen?
Het zijn complementaire 'bewerkingen', maar toch geen spiegelbeelden (zoals optellen en aftrekken in feite wel zijn).
Hoe kan het dat er deeltjes zijn die pas na twee omwentelingen weer hetzelfde 'aanzicht' geven? Zich niet houden aan de logica dat je na een volledige pirouette weer dezelfde kant uitkijkt als vlak voor de draai?
Welnu, ik ben geen wiskundige en het kan dus heel goed zijn dat ik een belangrijk stuk kennis mis voor het antwoord op dergelijke vragen. Niettemin vind ik het prachtig lonkende afgronden.
Gelukkig is er tussen de oneindigheid en het niets ook genoeg te beleven. Al is het niet voor eeuwig, wellicht leef ik wat langer voort in deze woorden dan dat 'mijn' genenklei het uit weet te houden.
Abonneren op:
Reacties (Atom)